Als je gezondheid het laat afweten
Op social media hebben jullie begin mei wellicht voorbij zien komen dat er onverwachts ziekte was binnen Verwonder Fotografie. Marjolein lag in het ziekenhuis en het was onduidelijk wat de oorzaak van haar ziek zijn was. Wat ontvingen wij ontzettend veel lieve berichtjes de afgelopen periode en wat hebben we veel steun mogen ervaren vanuit onze omgeving. Vanuit ons hart, BEDANKT!
Marjolein vertelt graag iets meer over de afgelopen periode.
Steeds maar weer ziek
Al vanaf vorig jaar zomer was ik regelmatig ziek en voelde ik me niet fit. Een griepje, dacht ik steeds. Een griepje is door mijn gezin snel meegenomen van het werk, school of opvang. Door mijn reuma en het medicijn (Simponi) wat ik daarvoor gebruik is mijn weerstand laag en ben ik sneller vatbaar. Een beetje drukte en stress erbij geeft genoeg redenen om zelf oorzaken te bedenken 😉 Achteraf gezien duurden de ziekte periodes steeds langer en duurde het herstel langer. Na mijn verjaardag begin mei klapte opnieuw de koorts erin en ging het snel minder. In 1,5 week heb ik veel verschillende dokters en artsen van verschillende disciplines gezien en zat ik aan de derde antibiotica kuur.
Dan lig je ineens in het ziekenhuis
Ineens ging het opnieuw hard achteruit. Ik herinner nog dat ik bij de huisartsenpost op één van de banken lag en de arts mij opriep. Ik kon alleen maar denken ‘hoe kom ik überhaupt in die kamer?’. Vanaf dat moment is het balletje hard gaan rollen en ben ik intern volledige onderzocht. Eerst een opname in het martini ziekenhuis en 3 weken later in het UMCG. Jeetje, wat doet zo’n opname veel met je! Vooral de onzekerheid en allerlei beangstigende diagnoses die boven je hoofd hangen. Steeds als er een uitslag kwam van een scan, punctie of bloedonderzoek hoorde ik positieve uitslagen. Super fijn natuurlijk maar dat maakte geen einde aan de onzekerheid en het ziek zijn. Mijn ontstekingswaardes en koorts bleven aanwezig, gelukkig minder hoog dan op het moment van opname, maar er sluimerde nog altijd iets in mijn lijf. Niet weten wat je ziek maakt is pittig en slopend.
Wachten op een diagnose en veel geduld hebben
Stilaan tikten de weken verder en wist ik nog altijd niet wat mij zo ziek maakt steeds en vooral hoe ik weer vooruit zou kunnen. Bloedonderzoek duurt soms een aantal weken en helaas lukte het vooralsnog niet om met (bloed)kweken de ziekmaker te vangen. Op dit moment lijkt het echt de goede kant op te gaan en is het heel fijn om na 3 maanden te kunnen zeggen dat het beter gaat! De ontstekingswaardes zijn gedaald, de koorts is zo goed als verdwenen en ik voel me ook eindelijk weer iets fijner. Ik ben geswitcht van mijn reuma medicatie. Mogelijk maakte de simponi (goliumlab) mij ziek, wat bijzonder is aangezien ik dit medicijn al jaren zonder problemen gebruik. Mogelijk was er een streptokok actief. Ik denk dat we de echte oorzaak nooit helemaal zullen weten maar ik hoop enorm dat de koorts niet opnieuw erin knalt en dat we nu echt de weg naar herstel te pakken hebben.
Doen waar je hart gelukkig van wordt!
In deze periode van ziek zijn heb ik me gerealiseerd dat ik onwijs veel voldoening haal uit mijn werk. In het martini ziekenhuis hebben ze me bijvoorbeeld door de beenmergpunctie (waarover je vooraf veel horror verhalen hoort, maar die viel mij alles mee!) gekletst door het te hebben over mijn werk als geboortefotograaf en de toestemming op de OK. In de momenten waarop ik me iets fitter voelde probeerde ik Annemiek te ondersteunen. Ik ben enorm dankbaar voor haar enorme inzet! Ze heeft direct vanaf het begin haar schouders eronder gezet en mij volledig het gevoel gegeven dat mijn herstel op 1 moet staan en dat ze zich als een leeuwin zal inzetten voor Verwonder Fotografie. Gelukkig stond ze niet geheel alleen en zijn er een aantal kanjers die inspringen om alles door te kunnen laten lopen. Ik ben daar zo dankbaar voor! Ik mis de geboortes enorm en hoop snel genoeg energie te hebben om weer in de verloskamers te kunnen staan! Maar ik heb daar alle vertrouwen in 🙂
Op naar gezondheid en weer mooie momenten om vast te leggen voor jullie.
Heb je vragen?
Stel ze gerust 🙂
Hoi Marjolein,
Fijn dat je weer aan de beterende hand bent!
Mooi zoals je zo open schrijft over de medische én de emotionele kant. Dat die laatste zoveel energie kost wordt zo vaak vergeten.
Ik wens en bid je verder herstel toe!
Hartelijke groet,
Ton