Onzichtbaar bij mij | het verhaal achter dit bijzondere project

Op dat moment staat je leven stil en moet je allerlei onmogelijke keuzes maken. Afscheid, kaart, gedicht, bloemen etc. Je doet het omdat je geen keuze hebt, dit is alles wat je nu nog kunt doen voor je kindje. Een gevoel dat andere ouders ongetwijfeld zullen herkennen en hoewel het fijn voelt om iets te kunnen doen kruipt daarbij ook de angst naar binnen dat je straks niets meer kunt doen. Wat als de uitvaart voorbij is, wat als de bloemen verwelken, wat als er geen kaartjes meer op de deurmat vallen, wat als alle foto’s zijn ingeplakt.

Vooral dat laatste heb ik heel erg tegenaan gehikt. Alsof je met het inplakken van de laatste foto’s iets afsluit voor je gevoel en je daarna niets meer kunt doen. Als ik toen had geweten dat door de jaren heen je kindje ALTIJD een rol blijft spelen. Als ik toen had geweten dat Ruben ook nu, 8 jaar na zijn geboorte, nog zijn plekje heeft in mijn gezin. Misschien had ik dan iets minder pijn gevoeld en had ik iets meer kunnen genieten van het inplakken van al die waardevolle foto’s.

Een onzichtbare moeder werd ik. Ik weet nog wel dat ik eens in een openbare gelegenheid was waar een gezin was met een kindje met een sonde in zijn neusje. Je zag de omgeving vol medelijden kijken naar het gezin. Op dat moment realiseerde ik me dat ‘gelukkig’ niemand kon zien welk verdriet ik met me mee draag. Dit was ook direct een les voor mij over oordelen en conclusies trekken zonder in gesprek te gaan. Want wie weet liepen er daar op dat moment wel meer onzichtbare ouders rond of waren er mensen die dolgraag een kindje in hun armen zouden willen sluiten. Ik zag door de jaren heen verschillende foto’s voorbij komen waarin gezinnen hun overleden kindje ook betrekken. Prachtige en liefdevolle foto’s, ik heb ze zelf ook gemaakt voor verschillende klanten en het voelt toch altijd speciaal om een gezin toch zo compleet mogelijk af te beelden. Degenen die Verwonder Fotografie al langer volgen weten dat wij vooral heel blij worden van het vastleggen van échte momenten, pure momenten en niet geposeerde momenten. Ineens realiseerde ik me dat als je goed kijkt je geen onzichtbare moeder bent. Als je goed kijkt zie je dat ik in het dagelijkse leven zichtbaar mama ben van Ruben. Ik draag zijn naam op mijn voet, hij heeft een plekje in huis, samen met de kindjes lezen we speciale boekjes, zijn naam wordt genoemd, ik haal af en toe bloemetjes voor bij zijn urntje, in mijn fotografie is hij mijn drijfveer. Oftewel, allemaal momenten die voor mij zo verbonden zijn met Ruben waarin ik niet alleen voelbaar maar ook zichtbaar mama ben.

Onzichtbaar bij mij fotoreportage

In 2017 verzorgde ik de eerste reportages en wat is het bijzonder. Ik zie ouders opleven wanneer ze over hun kindje praten, zie liefde groeien en een lach verschijnen wanneer men zo bewust bezig is met hun kindje. Ik voel herkenning en zie dat wanneer je in gesprek gaat met een ouder van een overleden kindje dit helemaal niet zwaar en verdrietig is. Er vloeit af en toe wel een traan maar het is niet zwaar en moeilijk. Trots en liefde mag er zijn, gemis ook. De reacties van de gezinnen zijn hartverwarmend en ik voel dat het voor de gezinnen helpend en helend is om zo een moment te kunnen zorgen voor hun verdriet. Even een paar uurtjes ruimte voor echt het gehele gezin en genieten van het moment waarin we zitten. Ik ben dankbaar dat ik zoveel mooie en warme gezinnen mocht ontmoeten al. En ik ben dankbaar dat ik zichtbaar kan maken door dagelijkse foto’s dat ook een overleden kindje altijd onderdeel blijft van je gezin. Voor de buitenwereld onzichtbaar, maar toch zo zichtbaar wanneer je echt goed kijkt.

Volg mijn foto’s via Instagram: https://www.instagram.com/on_zichtbaarbijmij/