VBAC Groningen – na twee eerdere keizersnedes
Na tweemaal een keizersnede vanwege een stuitligging verrast dit kindje het gezin door keurig met haar koppie naar beneden te liggen. Ineens is een vaginale bevalling ook een mogelijkheid en het gezin besluit hiervoor te gaan.
Zondagmiddag, met 38 weken, wordt een ballon katheter geplaatst om te kunnen gaan inleiden. Na een slapeloze nacht voor de mama blijkt er de volgende ochtend nog onvoldoende ontsluiting om door te pakken. We hebben kort contact via de groeps-app, er wordt wat bij gesproken in het ballonnetje en het is weer afwachten.
Na een iets betere nacht ontvang ik dinsdagochtend een nieuwe update. “Helaas heeft het ballonetje nog niet genoeg gedaan. Ze hebben hem nu strak gezet en gaan in de loop van de dag weer beoordelen”. Halverwege de middag ontvang ik het bericht dat het ballonnetje eruit is gevallen en ze komen controleren. Gaat het dan vandaag nog gebeuren?
Aan het einde van de middag hoor ik weer van het gezin. De navelstreng lang voor de uitgang dus is ze op dit moment niet inleidbaar. De cm’s zijn wel genoeg dus dat is ontzettend fijn! Woensdagochtend kijken ze opnieuw in de hoop dat ze dat kunnen gaan inleiden.
Drie dagen na het plaatsen van de ballon katheter kan er gestart worden met inleiden
De volgende ochtend rond 10u zijn de vliezen gebroken, is de kleine mooi ingedaald en is het infuus opgestart. Yes, dit meiske is onderweg! Ik regel opnieuw opvang (dankjewel opa en oma) voor de kids om te kunnen vertrekken naar Groningen wanneer het vordert.
Het oxytocine infuus werkt eigenlijk vrij vlot en ze heeft al snel zo’n 3 á 4 weeën in de tien minuten. Net na de middag is het qua wegzuchten nog te doen dus we spreken af om korte lijntjes te houden om zo te bepalen wanneer ik richting het UMCG in Groningen kom. Rond 15u is er een goede 4 cm ontsluiting, regelmatige weeën en het makkelijk wegzuchten lukt niet meer. Ik stel voor om een uurtje af te wachten en geef aan dat ze ook mogen aangeven als het fijn is wanneer ik hun kant op kom. Dat laatste vinden ze fijn dus stap ik in de auto richting het UMCG.
Ik ben er rond 15.45u en Mandy staat net even onder de douche. De weeën zijn pijnlijk en komen regelmatig. De wens voor een ruggenprik is uitgesproken en de anesthesie wordt ingezet.
De ruggenprik
Tegen het einde van de middag wordt de ruggenprik geplaatst. Er moet wat bij gespoten worden om de pijn van de weeën wat meer weg te halen. Als de avond net start blijkt uit het inwendig onderzoek dat er nog zo’n 4 cm ontsluiting is. We zien de weeën qua intensiteit graag wat toenemen zodat ze voor de ontsluiting effectiever zijn maar eerst de ruggenprik.
Het is hard werken
Rond 19.00u dipt de kleine qua hardslag op de wee en worden de weeënopwekkers eerst uitgezet. Mandy gaat op haar rechterzijde liggen echter stelt de hartslag nog niet genoeg gerust. Ze nemen door middel van een MBO (Microbloedonderzoek) een beetje bloed af van de kleine om het zuurstof gehalte te meten in het bloed. Die uitslag stelt gerust en daarmee komt de anesthesie weer in beeld om de ruggenprik goed efficiënt te krijgen.
De uren vliegen voorbij in de verloskamer
Ik vind dat altijd zo bijzonder, tijd lijkt haast niet te bestaan bij een bevalling. Én juist dat maakt het zo waardevol om in het geboorteverhaal die tijdlijn kloppend terug te zien. Zo zijn we nog aan het einde van de middag en zo zijn we aan het einde van de avond. De ruggenprik werkt inmiddels! Mandy heeft weer een lach op haar gezicht en na al die uren van hard werken is het tijd voor rust. Voor papa wordt een klapbedje in de kamer gereden en ik krijg een fijn plekje in één van de kolf / rustkamers in het ziekenhuis. Om 00.45u stuurt Joey mij in de groepsapp het bericht “Je mag nog blijven liggen, er is nu net gemeten. Zitten op 6cm.”
Stilte voor de storm!
Ik ben heel dankbaar voor dit plekje in de kolf kamer om even mijn benen van de vloer te hebben en wat slaap te kunnen vangen. Ik draai me om en wordt op dat moment gebeld door Joey. Ik hoor het direct aan de geluiden op de achtergrond. “het is zover”. Ik zit gelijk rechtop en hang mijn camera om mijn nek. Met een snelle pas loop ik richting de verloskamer. Rustig stap ik de verloskamer binnen waar ik een compleet ander beeld zie. Het bed wordt ingeklapt en Mandy grijpt Joey zijn shirt vast tijdens iedere perswee. Heel mooi zien we de kleine steeds dieper komen en een mooi bosje haar wordt zichtbaar. Als haar koppie geboren is wikkelt de verloskundige de navelstreng om haar koppie af en kort daarna wordt Cady geboren. Welkom lieve meid!
VBAC
Een VBAC na twee eerdere keizersnedes en jeetje wat heeft deze mama haar vaginale geboorte gerockt. Van hard werken en pittige weeën naar ontspanning van de ruggenprik en plots volledige ontsluiting.
Controle door de kinderarts
Cady kreunt wat en heeft wat moeite met goed doorademen. De kinderarts komt even meekijken en wat extra ondersteuning geven op de opvang tafel. Papa gaat mee en wijkt niet van haar zijde. Cady moet even wennen aan het kapje op haar gezicht maar kort erna zien we haar ontspannen en de extra ondersteuning enorm waarderen. Ze blijft wat kreunen zonder ondersteuning en zo wordt ze (voor een paar uurtjes) opgenomen op de kinderafdeling in het ziekenhuis. Nog even langs mama voor een liefdevol contact momentje en daarna ga ik samen met papa en Cady in de couveuse naar de afdeling. Ontzettend liefdevol wordt Cady hier opgevangen. Zo mooi wanneer een verpleegkundige zo liefdevol aan een kindje verteld wat ze allemaal doet. De vitale functies worden goed in de gaten gehouden en ze krijgt wat ondersteuning om de longetjes goed open te houden. Niet veel later komt ook mama in de rolstoel aan op de afdeling en kan ze haar meisje weer fijn knuffelen.
Ik neem afscheid van het gezin en we spreken af dat we elkaar een paar uur later weer zien als de grote zussen en de familie Cady komen bewonderen.
Denk jij ook na over zo’n waardevolle geboortereportage?
Leer meer over geboortefotografie, mijn werkwijze, tarieven en tips voor jouw bevalling in de informatie brochure.
