Ik kan me nog herinneren dat ik voor het eerst zwanger was en er zo ontzettend veel op me af kwam. Het overdonderde me soms gewoon een beetje. Toen vroeg in de zwangerschap ook nog bleek dat het allemaal zorgelijk was merkte ik dat er amper ruimte was om na te denken over wat mijn wensen waren richting de geboortedag van mijn zoontje. Ik kan het niet meer over doen maar heb van zijn geboortedag slechts 9 foto’s, ontzettend weinig als je bedenkt dat hij na twee dagen is overleden. Gelukkig zijn er in de dagen daarop wel veel momenten vastgelegd. Kwalitatief niet bepaald om groot af te drukken maar qua herinnering onbetaalbaar.
De zwangerschap van Tess was pittig. Ik voelde me lichamelijk slecht na al een veel te lange tijd zonder reuma medicatie en emotioneel was een vreselijke rollercoaster waarin ik leefde van echo naar echo. Van opluchting naar zorgen. Toen ik met 39 weken werd ingeleid fotografeerde ik net enkele maanden en had ik nog geen flauw benul van het feit dat foto’s van je bevalling zo betekenisvol kunnen zijn. Achteraf weet ik zeker dat foto’s ontzettend waardevol hadden kunnen zijn voor mij. De bevalling was namelijk behoorlijk pittig met een sterrenkijker en (gevoelsmatig) uuuuuren liggen persen. De enkele foto’s die gemaakt zijn door de verpleging en mijn ex vertellen voor mijn gevoel totaal niet het geboorteverhaal van Tess. Lachend met mijn duimen omhoog nog voordat de weeen beginnen om je er een beeld van te geven. En na haar geboorte werd ze bewogen in de lucht gehouden.
Bij mijn laatste zwangerschap had ik reeds zelf enkele geboortes gefotografeerd en vanaf de positieve test wist ik, de geboortedag van dit kindje gaat vastgelegd worden. Het is dan ook niet te beschrijven hoe dierbaar deze foto’s voor me zijn! Ik sta er zeker niet op mijn mooist op maar de kracht die je ziet, de ontlading en dat prachtige snoetje waarin ik Finn ook nu nog herken zijn zo belangrijk voor me. Ik ben echt zo trots op mezelf als ik naar de foto’s kijk.
